Het is soms heel verwarrend en ontmoedigend. Je hebt klachten; lichamelijk, emotioneel, psychisch, relationeel. En je begrijpt niet waarom ze niet over gaan, ook na diverse vormen van therapie. Er kan dan sprake zijn van trauma. Praten en anders denken helpen onvoldoende omdat trauma biologisch is. Herstel vraagt om verwerking in ons lichaam, in ons zenuwstelsel.
Wij mensen maken in ons leven vele heftige, gevaarlijke situaties mee. Net als de dieren kunnen we hier goed mee omgaan. Maar soms zijn de omstandigheden zodanig dat dit niet lukt. Dan kan het leiden tot trauma die tot uitdrukking komt in klachten.
Het maakt uit wat je hebt mee gemaakt én onder welke omstandigheden. Een baby die met de navelstreng om geboren wordt, een kind dat geslagen is, een jonge vrouw die aangerand is, een automobilist die een ongeluk krijgt; als er nadien liefdevolle en begripvolle zorg is dan hoeft de wond niet tot blijvende schade te leiden. De wond is niet zomaar weg, maar ‘ettert’ niet door.
Helaas zijn we zelf niet altijd het beste gezelschap voor onze wonden, bijvoorbeeld omdat we in onze jeugd ons hebben aangeleerd om ‘niet bang te zijn’, ‘niet boos te worden’, ‘niet verdrietig of zwak te zijn’. Overlevingsstrategieën die we leren als de ouderlijke zorg niet voldoende aansloot op onze behoeften. We noemen dit ‘ontwikkelingstrauma’. Vaak zijn we onbewust nog steeds op zoek naar vervulling van deze onvervulde behoeften: gezien worden, veiligheid, erkenning voor wie je bent, iemand die begrijpt wat je nodig hebt.
Op de volgende pagina’s ga ik kort in op enkele soorten trauma zoals:
