We kennen allemaal wel de ervaring dat jezelf of een ander geschrokken is. Met vriendelijke afgestemde aandacht en tijd komt het lichaam dan uit de schok, kan gaan trillen, er kunnen emoties loskomen, verwarring moet opgeklaard worden en dan gaat het weer. Maar als deze tijd er niet is, als deze veilige aandacht ontbreekt, dan kan de schok niet verwerkt worden, blijven de energie en ook de ingehouden reacties en emoties in het zenuwstelsel achter. Er zijn ook situaties waar we de natuurlijke reactie tegenhouden; niet boos worden, niet wegrennen, niet kijken. Omdat dit toen wijzer was, voorkwam dat het erger werd. Denk aan een kind in een onveilige situatie thuis of geweld waar iemand niet aan kan ontkomen.
Als de spanning nog in het lijf zit, de natuurlijke reactie niet kan worden afgemaakt en ontladen, kan dit leiden tot diverse, soms moeilijk te verklaren klachten: fysiek, maar ook mentaal en emotioneel. De klachten kunnen ineens erger worden door omstandigheden of gebeurtenissen die doen denken aan toen; een ziekenhuis, een agressieve man, drukte op de weg, een plotseling verlies. Alsof het trauma zich opnieuw in het hier en nu afspeelt: een herbeleving.
Als bekend is wat er gebeurd is, kunnen we de behandeling hierop afstemmen. Vaak werken we de ervaring door in kleine stukjes, zodat we ontdekken waar de energie en emoties vastzitten en welke bewegingen afgemaakt willen worden. Dit wordt veiliger en draagbaarder doordat we nu weten dat we het overleefd hebben, door inzet van ondersteunende hulpbronnen, het doseren van de heftigheid en het losweken van patronen die vast zijn gaan zitten.
Als niet bekend is wat er gebeurd is of wat onderliggend is aan de klachten, volgen we het lichaam. Vaak komt al doende een herinnering boven, soms niet. Ook dan kunnen we het lichaam de ruimte geven om te verwerken wat vastgezet is.
